De eerste keer – Confrontatie met mezelf
Er zijn van die momenten waarop je jezelf keihard tegenkomt. Voor mij was dat toen ik voor het eerst mijn kaart gebruikte. Officieel heet het de gehandicaptenparkeerkaart (tja, niet helemaal van deze tijd, dus ik gebruik het ook niet) voor mij is het gewoon mijn parkeerkaart. Ik schoof hem dus voor de eerste keer achter de voorruit, stapte uit… en voelde de blikken branden. Of misschien verbeeldde ik me dat.
Want hé, ik zie er toch “gezond” uit? Eind dertig, geen hulpmiddelen, en op een goede dag loop ik als ieder ander – zonder gesleep en gekraak. Waarom zou ik dan recht hebben op die plek zo dicht bij de ingang? Heeft iemand anders die niet veel harder nodig?
De onzichtbare strijd met RA
Precies dáár schuurt het bij onzichtbare chronische aandoeningen zoals reumatoïde artritis (RA). De dagen waarop ik die kaart het hardst nodig heb, zijn ook de dagen waarop het oordeel van anderen het hardst voelt.
De dagen waarop lopen niet vanzelfsprekend is. Elke stap vraagt concentratie. Elke draai kan pijn doen en bij een verkeerde beweging ben ik compleet uit balans. Dan lijkt de afstand van een gewone parkeerplek naar de ingang ineens eindeloos.
Waarom ik zo lang twijfelde
Toen de verpleegkundige zei dat ik de gehandicaptenparkeerkaart (zo heet het officieel) kon aanvragen, voelde dat als een grens. Alsof ik iets definitiefs moest erkennen. Nou, het duurde nog bijna twee jaar voordat ik die aanvraag durfde te doen. Het voelde als opgeven.
Bang dat ik mezelf zou vastzetten in het hokje ‘chronisch ziek’.
En ergens dacht ik ook: “Stel je niet aan, je bent nog jong en er zijn mensen die het erger hebben.” Én, dan ook nog de keuringsarts: “Gelooft die het? Zal je zien dat ik juist de dag van de afspraak nergens last van heb….”
Maar dat is precies het probleem. Die innerlijke stem. Die schaamte. Die angst voor het oordeel van anderen. Het werkt soms zó verlammend; het maakt hulp accepteren moeilijk. Terwijl die hulp er niet is om ons zwak te maken, maar om ons juist
sterker te laten leven.
Van schaamte naar slimme energieverdeling
Wat ik inmiddels heb geleerd: die parkeerkaart is geen zwaktebod. Het is een teken dat ik mijn grenzen ken. Die parkeerkaart is een handige manier om de dag beter door te komen én mijn kostbare energie goed in te zetten.
De spoon theory legt het mooi uit: elke dag start met een beperkt aantal lepels. En die 100 meter extra lopen? Voor een ander niets om bij stil te staan. Voor mij het verschil tussen nog even naar de winkel gaan of de rest van de dag bijkomen.
De voordelen van de kaart in de praktijk
De voordelen zijn simpel maar groot:
- Dichter bij bestemming parkeren → minder gesjouw.
- Geen eindeloze zoektocht naar een plek → minder stress , meer rust.
- Meer zelfstandigheid → Minder afhankelijk.
- Ruimere vakken → makkelijker in- en uitstappen.
- Spontaan weg kunnen → zonder voorafgaande ‘wat als’-stressplanning.
En toen ik ‘m net had, met een kinderwagen erbij? Dan was een plekje dichtbij echt goud waard. Jeetje, wat een verschil maakte dat.
Mijn kaart is geen teken van opgeven. Het is juist een teken van doorleven. En ik ben blij dat ik weer een stukje vrijheid heb gevonden in waar ik mijn energie aan wil besteden- dingen die ik wíl doen, niet alleen de dingen die ik móet doen.
Omgaan met reacties van anderen
Natuurlijk zijn er nog steeds momenten waarop ik me ongemakkelijk voel als ik uitstap. Soms vang ik een blik op, of hoor ik iemand mompelen. Wat ik dan doe? Diep ademhalen en mezelf herinneren: zij kennen mijn verhaal niet.
En eerlijk, soms hoop ik dat iemand me er iets over zegt. Dan zal ik eerlijk reageren. Maar dat is me nooit gebeurd.
Een nieuwe kijk
Het meest bevrijdende inzicht? Het besef dat ik die kaart niet hoef te verdedigen. Ik hoef niemand te overtuigen. Mijn ziekte is niet minder echt omdat je het niet kan zien.
Die invalide parkeerkaart helpt me niet alleen praktisch. Het hele proces was leerzaam: accepteren dat je (soms) een hulpmiddel nodig hebt. Dat je mag kiezen voor gemak zonder je daarvoor te schamen.
Jouw recht
En misschien helpt dit verhaal jou óók om die stap te zetten. Want het leven met chronische pijn en/of andere klachten is al ingewikkeld genoeg — laten we het niet zwaarder maken dan nodig. Een beetje gemak mag best.
En hulpmiddelen zijn er niet voor “de ergste gevallen”, maar voor iedereen die ze nodig heeft. Een invalideparkeerkaart is geen luxe, maar een hulpmiddel om volwaardig mee te kunnen doen in de maatschappij.
Zelf aanvragen? Hier lees je hoe.